Bleach 1.3

Z perspektywy Truskawki.

Od sklepu dzieliło mnie jakieś pięćset metrów, a Karin jak nie było tak dalej nie ma. Niestety nie miałem czasu na myślenie o zaginionej w akcji siostrze, bo przede mną pojawił się menos grande.

Poczułem jak Rukia zaczyna się wiercić i powoli otwierać oczy jęcząc przy tym, co nie miara. W tym momencie menos zaczął szykować wiązkę cero by wysłać nas na tamten świat.

Niestety jego plany zostały pokrzyżowane przez jasnofioletową ścianę reiatsu, która przebiegła tuż przed moim nosem.

-I…, Ichigo, co się do cholery dzieje?! – Krzyknęła czarnowłosa machając nogami w powietrzu.

-Sam bym chciał wiedzieć… Rukia! Nie wierć się! – Krzyknąłem na boginię śmierci, gdy próbowała zeskoczyć na ziemię. Na szczęście byliśmy już na terenie posiadłości Urahary. – Dobra idę…

Nie dokończyłem zdania, bo obok mnie przebiegł szybko białowłosy niosąc coś na rękach.

-Gdzie masz Karin?! – Oczywiście jakże by inaczej zostałem przez niego zignorowany. W między czasie dostrzegłem też, że nie ma na sobie białego haori, a jego kimono jest poszarpane.

Pobiegłem za nim do sklepu gdzie łaskawie dowiedziałem się, co Toshiro niósł na rękach.

-KARIN!

-Spokojnie Kurosaki… ona tylko odpoczywa.

-Co?! – Nie przeczę tym jednym zdaniem porządnie zbił mnie z tropu.

-Przed chwilą o mały włos a nie straciła życia.

-I TY TO MÓWISZ Z TAKIM SPOKOJEM?! – Wrzasnąłem równocześnie żałując, że nie mam czegoś ostrego pod ręką.

-Nie przerywaj, kiedy mówię! Była na skraju życia, bo włożyła całe swoje reiatsu w walkę z jednym Hollowem.

-I ty jej na to pozwoliłeś?!

-Toshiro… Ichinii… - Jęknęła powoli otwierając oczy. – Obudzilibyście nawet zmarłego.

-Wszystko w porządku Karin? – Zapytałem a Hitsugaya w tym czasie wszedł w głąb sklepu.

-Tak, w porządku… Ichinii… masz… e jest tu jakaś apteczka?

-Jesteś ranna?? Boli cię coś?

-Nie. Masz tą apteczkę czy nie?

-Zaraz powiem kapelusznikowi żeby Ci ją dał. No, ale powiedz, po co ci ona?

-Toshiro jest ranny. – Powiedziała wstając, co ogólnie, rzecz biorąc wykonała chwiejnie jakby obaliła, co najmniej dwie butelki sake.

-Zaraz przyniosę.

-Dzięki Ichinii.

***

Z perspektywy Karin.

Nie czekałam zbyt długo. Ichigo przyniósł średniej wielkości pudełko z czerwonym krzyżykiem na wieczku. Gdy miałam zapuścić się w głąb sklepu mruknął.

-Ściągnij to haori, bo cię jeszcze ktoś z Hitsugayą pomyli. – Popatrzyłam na niego zdziwiona i ruszyłam korytarzem.

Sprawdziłam wszystkie pokoje, w których przypuszczalnie mógł być kapitan dziesiątego oddziału, ale nigdzie go nie było. Gdy straciłam nadzieję na odnalezienie go napatoczył się gościu w kapelutku, czytaj Urahara.

-Witam szanowną panią Hitsu… a przepraszam Kurosaki w mych skromnych progach. W czym mogę pomóc?

-Widział pan może kapitana Hitsugayę? – Pomyłkę z nazwiskiem puściłam mimo uszu.

-Pewnie siedzi na dachu, albo zszedł do podziemi.

-Dziękuję. – Powiedziałam wchodząc do najbliższego pustego pokoju. Przeszłam przez całą długość pomieszczenia by znaleźć się przy drzwiach na taras.

Rozsunęłam je i usiadłam na drewnianym podeście. Położyłam apteczkę na podłodze a obok niej położyłam ładnie złożone haori.

-Toshiro…? – Zawołałam niepewnie nie wiedząc czy chłopak życzy sobie mojej obecności. Coś mi mówiło, że on tu jest.

Nie pomyliłam się. Wylądował bez głośnie i równie cicho zbliżył się do podestu.

-Coś się stało Kurosaki? – A ten znowu po nazwisku.

-Twoje rany…

-Nic mi nie będzie. – Uciął krótko. Powiedział, co wiedział, po czym wycofał się o kilka kroków i przymierzał się do wskoczenia na dach.

-Obiecałeś coś. – Powiedziałam, gdy miał się wybić.

Otworzył szeroko te swoje turkusowe oczy, jego zdziwiona mina wyglądająca tak zabawnie, lecz po chwili pokręcił głową i poważnym tonem głosu stwierdził podchodząc ponownie do tarasu.

-Niczego nie obiecywałem Kurosaki. – Zacisnęłam dłonie w pięści wstając. Zamachnęłam się by mu przywalić, ale w tym momencie zrobiło mi się ciemno przed oczami a z oddali usłyszałam ciche. – Kuso…

Ocknęłam się po kilku minutach. Hitsugaya trzymał mnie mocno w swoich ramionach, siedzieliśmy na drewnianym podeście.

Miał zamknięte oczy i musiał być na czymś bardzo mocno skupiony. Wokół niego lśniło reiatsu i przechodziło do mnie.

-Nie ruszaj się jeszcze przez chwilę… - powiedział nie otwierając oczu.

-Co robisz?

-Uzupełniam poziom twojego reiatsu… nie wiele brakowałobyś zmieniła zameldowanie na Soul Society. – Popatrzyłam na niego zdziwiona i spuściłam głowę. Teraz patrzyłam na jego tors, przez który przebiegały trzy szramy. Krwawiące szramy.

-Toshiro przestań! Przestań natychmiast!! – Krzyknęłam a chłopak natychmiast otworzył swoje turkusowe oczy.

Był tak zdumiony moją reakcją, że nie potrzebowałam wiele siły by się mu wyrwać. Wzięłam apteczkę i bez ceregieli ściągnęłam mu górną część kimona.

Zaczęłam od rany na torsie, ponieważ wydała mi się najgroźniejsza. Trzy głębokie, krwawiące rany zaczynające się na prawym barku, a kończące się na ostatnim lewym żebrze. Wyglądało to dość paskudnie, ale to mnie nie ruszało… nie takie rzeczy widywałam u ojca w klinice.

Ostrożnie przemyłam każdą szramę, co zostało skwitowane krótkim ostrym syknięciem, a następnie przyłożyłam gazę i delikatnie zabandażowałam.

Jedyne, co mnie irytuje to, to, że patrzy mi na ręce, a ja tego nie lubię. Wzięłam, więc odwet i przy opatrywaniu rany na lewym ramieniu nie byłam już taka delikatna.

-Co ty wyprawiasz Kurosaki?!

-Nic… opatruję cię. – Mruknęłam a w myślach skakałam z radości, choć szczerze powiedziawszy miałam wyrzuty sumienia, że tak podle go traktuje po tym jak już kilkakrotnie uratował mi życie (dwa lata temu po meczu z licealistami i dzisiaj trzy razy). – Boli?

-A, co ja dziecko jestem? Mam płakać z tego powodu?

-To by było coś nowego. – Mruknęłam zasępiona. Po raz kolejny przemyłam ranę, lecz tym razem delikatniej. W tym momencie coś mnie tknęło i pocałowałam to miejsce… zupełnie jak moja mama, gdy się skaleczyłam. Pośpiesznie przyłożyłam gazę i zabandażowałam. – Postaraj się nie przeforsować, bo ci się rany otworzą.

-Co ty przed chwilą zrobiłaś?

-Opatrzyłam twoje rany…, co w tym dziwnego? – Zapytałam podnosząc się z podłogi. Otworzyłam drzwi do pokoju, lecz gdy chciałam przekroczyć próg pokoju shinigami złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął mnie do siebie, a drzwi zamknął z wielkim impetem.

-Nie o to mi chodziło, Kurosaki.

-Lepiej się prześpij Hitsugaya. – Warknęłam, gdy unieruchomił drzwi lodem.

-Od, kiedy zwracasz się do mnie po nazwisku? – Zapytał odwracając mnie przodem do siebie.

-Od teraz. Coś ci nie pasuje Kapitanie Hitsugaya? – Warknęłam kładąc nacisk na stopień i nazwisko.

-W twoich ustach to brzmi jak obelga.

-To zacznij się przyzwyczajać mości kapitanie.

-Co w ciebie wstąpiło Kurosaki? – Zapytał cicho przysuwając się do mnie.

-Nic szczególnego. – Powiedziałam nie patrząc mu w oczy.

Nie pytał, nic nie mówił tylko mocno mnie przytulił (o zrymowało się od aut.). Po kilku długich sekundach odsunął się z wahaniem a następnie lekko podniósł mój podbródek.

-Dziękuję… Karin. – Po tych słowach nachylił się i delikatnie mnie pocałował. Nie zastanawiałam się tylko zanurzyłam dłonie w jego białych włosach i przyciągnęłam go do siebie by nie ważył się odsunąć.

-Karin?! – Dał się słyszeć głos Ichigo, ale mnie to nie obchodziło, teraz liczył się tylko Toshiro i jego pocałunek.